Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Ένα χέρι

μνήμη Κλείτου Κύρου

Σε μια μόνο χρονική αναλαμπή
ώσπου ν’ αγγίξει ένα κόκκος
την άμμο της κλεψύδρας
έσφιξα ένα χέρι

ήταν φτερό από πουλί της νύχτας
που αφουγκράζεται το σκοτάδι
βελούδο από ελεύθερο πέταγμα πεταλούδας

ήταν θαυμασμός για ένα πνεύμα
κατολίσθηση στον ήχο ενός ηδονικού φλαμέγκο
κραδασμοί και δονήσεις που
κοιτούν με μάτια γουρλωμένα

οι λέξεις που κλάδεψες
γεννούν φύλλα και λουλούδια
υπερκόσμιας ευαισθησίας
τα ποιήματά σου ξεκλειδώνουν
την καρδιά του τριαντάφυλλου
φωτίζουν τις υπόγειες στοές του κόσμου
εξιχνιάζουν τα εγκλήματα της ύλης
σε μια πόλη-κτήνος
που δήθεν ήσυχα βελάζει

κλαίω γιατί σε διάλεξε μια πυγολαμπίδα
συνταξιδιώτη στο απύθμενο σκοτάδι
χαίρομαι γιατί θα γίνεις αιώνιος κολυμβητής
σε μακρινό γαλαξία

Καλό σου ταξίδι


Έλσα Κορνέτη
από τη συλλογή Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα, 2009

3 σχόλια:

Margo είπε...

Έτσι όπως στέκονται τα δύο ποιήματα μοιάζει σαν να μιλάει κατευθείαν στον ίδιο τον ποιητή. Λέξεις που γεννούν.. ξεκλειδώνουν.. φωτίζουν.. εξιχνιάζουν! Αυτό νιώθω διαβάζοντας το συγκλονιστικό ποίημά του!

Υ.Γ. Από τα προηγούμενα σχόλια δεν καταλάβαινα τα περί πλεξίματος έτσι γύρισα πίσω και διάβασα το "με ερωτηματικό" Καταπληκτικό!!!

Καλό βραδάκι!

Poet είπε...

Έτσι το σκέφτηκα, καλή μου Margo. Και σκέφτηκα ακόμη ότι θα ταίριαζε σε μια ρομαντική ψυχή σαν τη δική σου.

Στο σημείο αυτό όμως δεν υπάρχει ερωτηματικό. Αυτή είναι η ζωή κι αυτό είναι το όνειρό μας. Κι αν δεν αλλάζει η ζωή μία, το όνειρο μας δεν αλλάζει δέκα. Έως ότου, έστω και σε χιλιάδες χρόνια, το όνειρο γίνει πραγματικότητα.

Γιώργος Τσιρώνης είπε...

υπέροχο