Θυμάμαι
Για μένα πλέον σημαίνει
ότι παρεπιδημώ εκουσίως
σε ένα νεκρό αφιλόξενο τοπίο
με βαλσαμωμένες πράξεις.
Ένα απέραντο νεκροταφείο
που το επισκέπτεσαι για να ανάψεις
το καντήλι της ενθύμησης
στο αμετάκλητο.
Κάποιοι
το χώρο αυτόν
της συντριβής των επιθυμιών
τον ονομάζουν μνήμη
Κι όταν ανοίγω το οστεοφυλάκιο της οδύνης
είναι για να εναποθέσω
με ανυπόκριτη εξομολόγηση
μια ακόμα τύψη
Μάταιη θριαμβική επίγνωση
που τρέφει μυστικά
στα βάθη των ανεπανόρθωτων
τη θρηνώδη μεταμέλειά μου
Γερασμένες από το χρόνο προσδοκίες
που ανοίγουν
με τρυφερότητα στους εφιάλτες
την ολονύκτια αγκαλιά τους.
Γιάννης Τόλιας
από τη συλλογή Ευλύπη, 2010
Συγκεντρωτική έκδοση Ό, τι άγγιξα κι ό, τι θυμάμαι
(ποιήματα 1981 - 2011), 2011
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
κακό να φτιάχνεις μνήμες τις αλλοτινές προσδοκίες και ταφόπλακες τα όνειρά σου... απαισιόδοξος ο ποιητής... παρόλα αυτά υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που το κάνουν... ίσως γιατί "όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, δεύτερη ζωή δεν έχει" (όπως θα λεγε και ο Ελύτης)
Καλό σου βράδυ ποιητή
Κάπως έτσι είναι η ποίηση και τα πράγματα αυτού του κόσμου, γλυκιά μου Πανδώρα. Φρόντιζε εσύ να απαλύνεις τον πόνο μας με τη μουσική σου. Καλό απόγευμα.
Πολύ δυνατό και με συναιθημα που σταζει το άιμα των ονείρων των τυψεων της λήθης και της προσμονής. Από μια πένα που καιρό τώρα χαραζει τα κρυσταλλα της νυχτας στην ψυχή μας στην ψυχή του ερωτα και στο κορμί της νστολαγιάς ο Γιαννης καλλιγραφεί ακομα μια φορά όσα ο πονος και η γλυκιά μελαγχολία γεννουν σα μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου