Ιστορία χωρίς τέλος

Ακόμη κι αν με ξαναβάφτιζαν
ακόμη κι αν με ξαναγένναγαν
και γινόμουν μια άλλη
πάλι από σένα
τα πνευμόνια μου θα γέμιζαν,
θα φύσαγαν το σιρόκο τον καυτό
από της Αφρικής τ' ανοίγματα
κι από 'κει θα έβαφαν
τον ουρανό με της έξαψης
το πιο αυθεντικό μελάνι.

Πέρασες και με πήρες
τη χθεσινή βραδιά
δήθεν για να μου δείξεις
κάτι που μ' αφορά
κι από την τιποτένια
τούτη αφορμή, εφόρμησες
με γυμνό φιλί στο στόμα.

Κι ήταν σαν έχω πάνω μου
όλου του κόσμου τ' αγαθά
έτσι όπως τα μάτια σου
μ' εκλιπαρούσαν.
Είδα στο πρόσωπό σου
τον έρωτα
να χαίρεται ιδανικά
να φτάνει ως τον πόνο.
Άκουγα τα βογγητά σου
να με αναζητούν σε χείλη
μόλις ανθισμένα.

Μου είπες:" Όταν σε ξαναδώ
θέλω να βάλεις εκείνο
το φόρεμά σου το λευκό
που ήξερα από τα περασμένα,
όταν σ' έβλεπα από μακριά
στην αγκαλιά ενός άλλου, ξεχασμένη.

Λύγιζες γόνατα, λύγιζες θεσμούς,
λύγιζες όλες μα όλες τις προϋποθέσεις.
Απαγορευμένη μου Ισιδώρα,
με 'κείνο το φόρεμά σου το λευκό
σε θυμάμαι να χορεύεις
στους ματωμένους μου γιαλούς
καταδικασμένος να σε κοιτώ
και ποτέ να μη σ' έχω.

Κι αν είμαστε τώρα εδώ
κι αν τώρα είμαι εγώ αυτός
που σε κρατά στην αγκαλιά του
κι αν τώρα ξεδιψάς
από το πάθος μου για σένα,
ας το πίστευα τουλάχιστον για μια στιγμή
αρκεί ποτέ να μην ξυπνούσα."...

Ρουμπίνα Θεοδώρου
από το ιστολόγιο της ποιήτριας Happyland