Ταχυδακτυλουργός

Δύσκολο πέταγμα η ποίηση
κι εγώ δεν άφηνα να ανοίξουν
                         τα φτερά μου.

Κρατούσα σκορπισμένα φύλλα
λαγούς μικρούς μες στο σαλόνι μου.

Έπαιζε μόνη της η μπάντα,
στις επετείους άνοιγα δειλά
                                      τα μάτια
χωράφια με ελιές σκίαζαν
                            το καπέλο μου    
μια κούνια με παρέδινε στο χάος.

Έτσι, με ψίχουλα μεγάλωνα
κάνοντας ακροβατικά
κέρδιζα το ψωμί μου.

Γι' αυτό φοβάμαι από τότε
                                  τις ευθείες
το τέλος του ορίζοντα
το γρήγορο ξεθώριασμα του άσπρου.

Τώρα, σε γέφυρες κουρνιάζω
σε ξεραμένους ποταμούς.

Να 'χω κι εγώ
ένα δικό μου τίποτα.

Αύγουστος 2009

Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Ο χρόνος τότε, 2013