Αφού δεν είσαι τόπος

Leonid Afremov
Αφού δεν είσαι τόπος
γιατί σε κατοικεί αυτόχθονη η σκέψη μου
κι έχω μόνο εγώ το δικαίωμα «αγάπη»
να σε προσφωνώ;

Γιατί από σένα κατάγονται τα όνειρα
γιατί σε σένα επιστρέφει η φυγή;
Πώς μέσα σου ριζώνουν τα ανεξήγητα;
Πώς δίπλα σου ημερεύουν οι Χίμαιρες
κι ευδοκιμούν επάνω σου τα θαύματα;

Αφού δεν είσαι τόπος
γιατί με εξαντλεί ο έρωτας σαν μακρινό ταξίδι
σε νοσταλγώ σαν γυρισμό
σε αποζητώ σαν καταφύγιο;

Πώς πηγάζω και ρέω και εκβάλλω
στο εύφορο δέλτα της κοιλιάς σου
άντρας ποταμός;
Πώς διαλαλεί το σώμα σου τα μυστικά μου
όπως τα φαράγγια τους ψίθυρους
των φλύαρων νερών;

Αφού δεν είσαι τόπος
πώς με διατρέχουνε παράλληλοι μεσημβρινοί
τα άκρα σου
και γίνεσαι δεμένη στη λεκάνη μου
μέγιστος κύκλος
ισημερινός;
Πώς στο Νότο σου και στο Βορρά
αποδημούν τα ψέματα
και μένω εγώ επιδημικός και αδιάψευστος;

Πώς γίνεται γλώσσα μητρική του έρωτα
ο λόγος ο ελληνικός
κάθε που σε λέω «μάνα μου» και «φως μου»
γυναίκα σφαίρα
μητέρα γη;

Ελένη Αλεξίου
από την ανέκδοτη συλλογή Μητριαρχία του έρωτα