Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Αγαπώ


Αγαπώ το σκοτάδι σου
αγαπώ τους σκουρόχρωμους πόλους
των ματιών σου
που έλκουν τα δικά μου
σαν αντίθετα φορτισμένοι
κι έτσι συνέχεια σε κοιτάζω ανήμπορη
να τραβήξω τη μάτια μου αλλού
Αγαπώ το παράξενο βλέμμα σου
το ανεξιχνίαστο
που μέσα του κρύβει όλα τα μυστήρια
της παράδοξης ύπαρξής σου
Το βλέμμα εκείνο που διαψεύδει όσους λένε
πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής
Γιατί τα δικά σου
πέπλα είναι που σκεπάζουν τις σκέψεις σου
την ίδια στιγμή που στα μύχιά τους
σαν ιστός με τραβάνε
Αγαπώ το βάθος της χροιάς σου όταν μιλάς
και χάνομαι στο ηχόχρωμα της φωνής σου
κι ας μην ακούω πάντα τα λόγια σου
δε μου χρειάζεται για να σε θέλω τόσο
Αγαπώ το χαμόγελό σου γιατί είναι σπάνιο
τις πιο πολλές φορές μειδίαμα
που όταν ξεσπάει
η έκπληξη ταράζει συθέμελα κάθε μου κύτταρο
Αγαπώ τις ευφάνταστες απορίες σου
που με απόλυτη φυσικότητα
χαμογελώντας εκφράζεις
τις πιο απρόβλεπτες στιγμές
περιμένοντας απάντηση
με σχεδόν ευλαβική επιμονή
Δεν είσαι αυτό που νόμιζα πως θα ήθελα
όταν κατάλαβα τι θέλω
Είσαι κάτι που πονάει πιο πολύ
γιατί δε σε περίμενα
Είσαι η απελπισία του απρόβλεπτου απωθημένου
Είσαι η κραυγή μου τις νύχτες
το κρυφό μου αγκάθι τα πρωινά
Και αγαπώ το ότι μισώ
που με έχεις κάνει να σε σκέφτομαι συνέχεια...

Έλλη Πράντζου
αδημοσίευτο
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: