μιλούσε με όνειρα
οι λέξεις του σμήνη πουλιών πλοηγοί ατραπών
ανέπνεε τη στάχτη των προγόνων του
προδομένος στη συνωμοσία του σύμπαντος
ήξερε
έτσι γράφεται το μεγάλο ποίημα
η ζωή αντικατοπτρισμός της νιότης ενός άλλου κόσμου
η κάθε μέρα που περνά αθάνατη
και δε γυρίζει πίσω.
Η αιωνιότητα βουτά στο κενό και τινάζεται
όπως ο μουσκεμένος σκύλος στο νερό
χαίτες γαλαξιών αινιγματικοί κονιορτοί του έρωτα
σαν κάτι από παλιά να 'χε πολύ πονέσει.
Στο εφήμερο περιθώριο της ροής
ο άνεμος θα συνοδεύει πάντα
αδιάφορες ιστορίες ταξιδιωτών.
Ήξερε πάντα
ένα παιδί γεννημενο από ουτοπίες.
Βασίλης Φαϊτάς
από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία», 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου