Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Το παλίμψηστο της ψυχής

Ο ουρανός σταμάτησε στην πόρτα μου
αυτά που είναι πέρ' απ' τον χρόνο ήρθαν
ταξίδεψαν πολλές γενιές ανάμεσα στους αιώνες
όπως η μέλισσα από λουλούδι σε λουλούδι
όσα το σώμα διέγραψε
αποκαλύπτει
το θαύμα γεννιέται μόνο από θαύμα.

Ο κόσμος είναι πίο νέος από μας
χιλιάδες χρόνια
εραστής της αθανασίας η νιότη
χυμάει όπως ο αιχμάλωτος σκύλος
μυρίζοντας τους δρόμους του χάους
σπάει τα δεσμά του και ορμά
κυνηγώντας το ανείπωτο μέσα του.

Δεν μας λείπει παρά 
η ώρα εκείνη που τα πουλιά πετούν
έξω απ' τις μέρες
όταν το φως και η θάλασσα γίνουν ένα
υπάρχει ακόμα μια θημωνιά μεταμέλειες
στις αφετηρίες όλων των ονείρων
γιατί δρόμος άλλος για την άνοιξη
δεν υπάρχει. 


Βασίλης Φαϊτάς
από τη συλλογή Στο Καφέ «Εντροπία», 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια: