Φωτολατρεία

Να κοιτάζεις το Φως πάντα από 
Διαφορετική γωνία. 
Να στρέφεσαι προς το φως. 
Ολόσωμος
όπως τα ηλιοτρόπια. 
Να ανασαίνεις και να κοιμάσαι
Με το φως. 
Με το Φως 
Να ξυπνάς το πρωί.
Και ν' αποθαυμάζεις την Ανατολή. 
Αυτό το θαύμα
Λάτρεψαν γενιές ανθρώπων
Που η σκόνη τους τώρα 
Τυφλώνει
Τους ταξιδευτές της ερήμου.
Και τη νύχτα με το φεγγάρι
Σκέψου
Πως την ίδια Σελάνα
Τραγούδησε η Σαπφώ.
«Όταν ανεβαίνεις ολόγιομη
Στον ουρανό
Τ' αστέρια σβήνουν 
Στο πέρασμά σου». 
Είναι το ίδιο Φως  αυτό
Από την πρώτη μέρα 
Της Δημιουργίας.
Ή μήπως μια αντανάκλασή του; 
Τι σημασία έχει;
Είναι το μόνο που μας συνδέει
Με την καταγωγή μας
Και μας υπενθυμίζει 
Την Εστία
Που κάποτε θα γυρίσουμε
Ευθυτενείς
Κι αποκαμωμένοι.
Και τότε Κάποιος
Θα θυσιάσει
Τον μόσχο τον σιτευτό
Για τη σύντομη επάνοδό μας. 
Είναι τόσο λαμπρή η πορεία μας
Στην Ύλη
Και δεν εξαντλείς ποτέ
Τα Φαινόμενα.
Το Είναι μπορεί 
Να περιμένει
Εμπλουτιζόμενο. 

Κωνσταντίνος Μπούρας
από τη συλλογή ΤΡΙΑ ΑΛΦΑ, ΜΙΑ ΗΤΤΑ ΚΙ ΈΝΑ ΩΜΕΓΑ, 2017