Στην αναπνοή μας
Μακριά από έγνοιες
Κακεντρέχειες
Ευθύνες
Μονομερείς
Αγάπες ετεροβαρείς
Κι έρωτες ανεπίδοτους
Ματαιωμένες ελπίδες
Και καταρριφθείσες προσδοκίες ...
Εν τέλει, η μόνη ευτυχία
Που δεν μπορεί να μας στερήσει
Κανείς
Είναι της εισπνοής ηδονή,
Του ιερού γεύση,
Του κορμιού ανάπαυση,
Το χάδι της θάλασσας
Το δόντι του ήλιου,
Το φιλί του λουλουδιού
Που δεν προδίδει,
Δεν ψεύδεται,
Δεν ασχημονεί,
Μόνο μοσχοβολάει ...
Επιτέλους ανάσανα
Ζώντας απλά,
Χωρίς λόγο,
Αλλά για λόγους καλούς:
Την αγάπη,
Την αγάπη του εαυτού,
Την ανοχή αλλήλων,
Με την ενοχή της γης
Βαθιά ξορκισμένη
Στα κύτταρά μας.
Κι ο θάνατος «ουκ έστιν έτι».
Τη στιγμή της πλησμονής,
Της επανένωσης με το Όλον ...
Ωκεάνιο συναίσθημα,
Χωρίς ωκεανό
Και με τη θάλασσα
Βαθιά σφηνωμένη
Στο μυαλό μας ...
Εκεί είναι όλα
Τα μαργαριτάρια,
Τα σκουπίδια,
Τα ζιρκόνια
Κι ενίοτε διαμάντια
Ακατέργαστα.
Κωνσταντίνος Μπούρας
από τη συλλογή ΤΡΙΑ ΑΛΦΑ, ΜΙΑ ΗΤΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΩΜΕΓΑ, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου