Χαραυγή

Βουτώ στη δυσ-θυμία
Για ν' ανατείλω στο φως της αγάπης
Να βρω τις άλλες ψυχές
Με τις ρυτίδες τους
Παλιές ψυχές
Που πλήρωσαν το τίμημα
Της ελευθερίας τους

Όμως πριν βουτήξω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη
Χαμογελώ με τις βουβές γκριμάτσες μου
Και λέω τρεκλίζοντας
Σε αποδέχομαι
Τρέλα
Σε αγαπώ
Περιφρονημένε εαυτέ μου

Κι εσύ
Μοίρα που έτευξα
Αιώνες τώρα
Νόμιζα ότι σε είχα χάσει
Γιατί σε έψαχνα
Σε πρόσωπα
Ηλικιωμένων γυναικών

Δεν τολμούσα
Να δω την κόρη των ματιών σου
Αν λάμπει αν είναι μεθυσμένη
Σε μετραγα
Με τη στάθμη του θολού ποτηριού

Εκεί γυμνώθηκα αθέλητα
Γερμένος στο δεκανίκι
Της λήθης
Ανήμπορος στο βάρος
Της επίγνωσης

Είμαι γυναίκα στο σώμα άντρα
Είμαι άντρας με καρδιά
Που γέννησε
Ο Πάνας ο Ορφικός
Είμαι άντρας
Και ποθώ
Μια παρθένα ως παντοτινή ερωμένη μου
Την αδελφή μου 
Αθηνά

Και τώρα ιατρέ και μάντη και μουσικέ και τοξευτή
Θεέ πατέρα δάσκαλε
Ω φωτεινέ Απόλλων
Μη με τυφλώσεις
Που ξεστράτισα
Δέξου με ως αδελφό
Που τα μαλλιά μου άσπρισαν

Αξίωσέ με

Να συνυπάρχω
Να αγαπώ
Να συνδέομαι
Να κλαίω και να χαίρομαι

Γκρέμισε το βάθρο-βάραθρό μου

Άσε με να γίνω

Άνθρωπος


Νίκος Ι. Μουρίκης
από τη συλλογή Γενεαλογία του πείσματος, 2016