Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Μικρή μεγάλη διαδρομή

Πριν φύγω το πρωί για τη δουλειά
δίνω ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο
της νύχτας που γαλούχησε τη θλίψη μου.
Έπειτα στριμώχνομαι στο λεωφορείο της γραμμής
ανάμεσα σε ζωντανούς
που φτύνουν ακόμα το κουκούτσι
απ΄ το τελευταίο ημιτελές τους όνειρο
αλλά και κάποιους δυστυχώς αποβιώσαντες
που πάνε στο ληξιαρχείο της καθημερινής τους
πλήξης, να ρωτήσουν ξανά και ξανά
τι χαρτιά χρειάζεται ένας πεθαμένος και τα τέτοια.

Εγώ όμως αδιαφορώ.
Άσημος και μόνος
απαγχονίζομαι πρόχειρα από μιά χειρολαβή
κι έπειτα καρφώνω στ' αυτιά μου ένα γουόκμαν
έγχορδα πνευστά στη διαπασών
οι σκέψεις μου γίνονται τουλάχιστον για λίγο
μουσικές, τα κλαδιά τους ανθίζουν φθόγγους
πυγολαμπίδες μέσα στο σκοτάδι του μυαλού

ενώ απέξω
αμυδρά μες στην ομίχλη
βλέπω τα τρυφερά μου χρόνια
σαϊτες να με προσπερνούν να χάνονται για πάντα
στο βάθος της αληθινής μου ηλικίας.
Μνήμης διάστρεμμα
Εμπύρετος νοσταλγία

καθώς φτάνουμε ανέλπιστα
στο τέρμα της διαδρομής
σώνεται η άμμος στην κλεψύδρα
σβήνουν τα φώτα
κι ένας ένας κατεβαίνουμε
οριστικά πια
απ' αυτό το μικρόβιο όχημα
απ' αυτό το ερείπιο σώμα
που μας περιέχει
και μας κουβαλα

                                   1998

Ανδρέας Μιχαηλίδης
από τη συλλογή Περιπέτεια κλειστού χώρου, 2000


Δεν υπάρχουν σχόλια: