ΛΔ' (Κάλεσα ένα αστέρι ...)

Κάλεσα ένα αστέρι από τον ουρανό και του ψιθύρισα τα ποιήματά μου να τα προφέρει σαν προσευχές και να τα πας σε μέρη μακρινά, του είπα. 
Φώναξα και το φεγγάρι λέγοντάς του πάνω κάτω τα ίδια, να μη λησμονήσει σ' ολάκερη τη γη τη δύναμη των ποιημάτων μου να φέρει. 
Τελευταίο άφησα τον ήλιο τονίζοντάς του με έμφαση ότι είναι ανάγκη η Ποίηση στις Ψυχές των ανθρώπων να φτάσει, ότι είναι ανάγκη η Ποίηση τις καρδιές των ανθρώπων να κάψει. 
Κι αυτός με κοίταζε χάσκοντας, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.Θα έχανε, βλέπεις, τα πρωτεία. Εγώ όμως επέμεινα. Το απαιτούν οι καιροί, του είπα. 
Άκουσέ με, οι καιροί ου μενετοί. 
Δίστασε για λίγο, το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, όμως στο τέλος συναίνεσε κι έτσι η Ποίηση διάβηκε επιτέλους τις καρδιές κι αρχίνισε να να πλάθει, να γεννάει και να μεστώνει τους βυθισμένους στο καμίνι της ανθρώπους ...

(στ' αλήθεια δεν βλέπετε τα αποτελέσματα γύρω σας;)


Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Η απόσταση που συνέβης, 2017